* در دولت آقای خاتمی، منبع قدرت حزبالله مقابل دولت اصلاحات بود، در دولت آقای روحانی هم منبع قدرت تودههای مردم و منبع قدرت حزبالله همزمان مقابل دولت یازدهم قرار گرفتند.
* آقای روحانی به لحاظ اینکه شخصیت اجرایی- سیاسیاش در یک بستر امنیتی و نه اجتماعی شکل گرفته، اصولا خودش پایگاه تودهای ندارد
* یعنی موجی از خطاهای اصولگرایان از سال 90 تا 92 توانست بستر پیروزی روحانی را با حمایت و الصاق سبد رای آقای هاشمی و خاتمی فراهم کند.
* اگر افرادی مثل آقای جلیلی مجددا مقابل ایشان قرار بگیرند این امکان وجود دارد که با صحنه‌آرایی حول ضد‌تحریم بتوانند دوباره فضا را تغییر دهند.
* ولی مجموعا به نظرم اگر احمدی‌نژاد نیاید، روحانی بی‌دغدغه دولت بعدی را خواهد داشت و پروژه عبور از روحانی هم اجرا نخواهد شد. ولی اگر بحث احمدی‌نژاد برای حضورش در صحنه جدی شود من اعتقاد دارم که ممکن است گزینه عبور از روحانی با اهداف مختلف مطرح شود که یک هدف آن هم می‌تواند این باشد که حجم انتقادات اصولگرایان را از آقای روحانی کاهش دهند و یک نوع اقبالی را در برخی لایه‌های اصولگرا نسبت به آقای روحانی ایجاد کنند.
* آقای هاشمی بعد از انتخابات هفتم اسفند چند تجلیل خیلی ویژه از آقای ظریف داشتند که خیلی خاص بود. مربوط به انقلابی بودن و سوابق ایشان می‌شد. فتح‌الفتوح بودن اقدامات ایشان یک مقدار از سطح تعاریف متداول بالاتر بود. آن موقع بعضی اخبار را داشتیم که چنین طرحی در اطراف آقای هاشمی مطرح است و همچنین رفتار و گفتار آقای هاشمی هم نسبت به آقای ظریف این را تائید می‌کرد. تلقی من این است که این تئوری خود آقای هاشمی است. آقای هاشمی بیش از آنکه ریاست‌جمهوری آقای روحانی برایش اهمیت داشته باشد، نفی احمدی‌نژاد برایش اهمیت دارد. من اعتقاد دارم حساسیتی که آقای هاشمی نسبت به احمدی‌نژاد دارد را حتی اصلاح‌طلبان ندارند. یعنی جریان نزدیک به آقای خاتمی عناد کمتری با آقای احمدی‌نژاد دارد در قیاس جریان نزدیک به آقای هاشمی. تلقی خودم این است که این نظریه یا این مدل رفتاری در حوزه سیاست از نگاه آقای هاشمی استنتاج می‌شود. خط آقای ظریف را از قبل از عید در گفتار و رفتار آقای هاشمی می‌دیدم. الان هم به نظر می‌رسد چهره‌های بیشتر متمایل و رسانه‌های بیشتر متمایل به آقای هاشمی این بحث را دنبال می‌کنند.
