وزارت کشور کویت در ۱۳ آگوست اعلام کرد دستگاه‌های امنیتی این کشور سه تن را به همراه مقادیر زیادی اسلحه و مهمات در منطقه عبدلی بازداشت کرده‌اند.
به گزارش الف، در آغاز ماه سپتامبر نیز دادستانی کل کویت اعلام کرد از مجموع ۲۵ متهم این پرونده ، ۲۴ تن کویتی و یکی ایرانی است؛ این افراد متهم شده اند که با حزب‌الله و ایران ارتباط داشته و می‌خواسته‌اند علیه این کشور دست به اقدامات خرابکارانه بزنند. این در حالی است جمهوری اسلامی ایران به شدت این اتهامات را رد می کند اما اخیراً خالد جارالله نماینده وزارت خارجه کویت در نشست حکومتی ادعا کرد: تحقیقات ثابت کرده یکی از دیپلمات‌های ایرانی در قضیه موسوم به گروهک عبدلی نقش داشته و وزارت خواستار خروج وی از کویت خواهد شد.
اما متهمان مذکور اعلام کردند در روند بازپرسی تحت شکنجه قرار گرفته‌اند و مجبور شده‌اند دست به اعترافاتی نادرست بزنند؛ برخی دیگر اعلام کردند که مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند و خواستار ارجاع آنها به پزشکی قانونی شدند.
الف برای آگاهی بیشتر از تحولات روی داده با دکتر کریم جعفری، کارشناس مسائل خاورمیانه گفت و گویی انجام داده که در ادامه می آید.
کریم جعفری معتقد است برای تحلیل گروهک عبدلی و برای بررسی رابط ایران و کویت باید به گذشته برگردیم و نگاهی هم به تحولات منطقه داشته باشیم و در مرحله بعد نیز باید به راهبردها و تاکتیک هایی که دو کشور در روابطه دو جانبه دارند اشاره کنیم.
این کارشناس مسائل خاورمیانه عنوان می کند که ایران و کویت در ۳۷ سال گذشته بعد از انقلاب اسلامی رابطه پر فراز و نشیبی داشته اند که دلیل آن به چندین عامل بازمی گردد. یک بخشی از این رابطه پرفراز و نشیب به ماهیت انقلاب اسلامی ایران برمی گردد، بخش دیگر وابسته به نوع نگاه اعراب به تحولات حوزه خلیج فارس و محیط پیرامونی است. کویت بدلیل ساختار سیاسی که کشوری مستقل شده از انگلستان به شمار می رود و بعد از ترک منطقه توسط انگلیس در سال ۱۹۷۱ به استقلال کامل دست پیدا کرد تداوم حیات خود را وابسته به انگلیس و آمریکا کرده است. بنابراین در اتخاذ راهبردهای سیاست خارجی خودش نیز به این کشورها وابسته است. از این رو وقتی انقلاب اسلامی پیروز می شود و کشورهای غربی با انقلاب و نظام برآمده از انقلاب به مخالفت برمی خیزند کویتی ها هم همین سیاست را دنبال می کنند.
جعفری در ادامه می افزاید: در این راستا کویت در جنگ تحمیلی ۸ ساله به شدت علیه جمهوری اسلامی ایران موضع گیری کرده و امکانات، تجیهزات و تسلیحات و حتی فضای زمینی و هوایی خود را در اختیار رژیم بعث عراق قرار داد. به عنوان مثال اسکله الاحمدیه کویت میزبان تخلیه تسلیحات و محلی برای صادرات نفت عراق می شود. بعد از پایان جنگ تحمیلی در راستای سیاست وحدت بخش منطقه ای که جمهوری اسلامی ایران در پیش گرفت تلاش شد تا رابطه با کویت بهبود پیدا کند تا این که بعد از حمله عراق به کویت و مشخص شدن ماهیت صدام برای مقامات کویتی، پیشنهاد این کشور به جمهوری اسلامی ایران برای خاموش کردن چاه های نفت و بازسازی، روابط دو کشور را وارد فاز دیگری نمود و موجب بهبود ارتباط دو همسایه شد. اما این موضوع با توجه به حضور گسترده غربی ها در منطقه و وجود برادر عربی بزرگتری مثل عربستان چندان پایدار و باثبات نبوده است. بنابراین این کشورهای همیشه تلاش داشته اند تا ارتباط دو کشور را تنش زا جلوه بدهند.
جعفری بیان می کند اصولا در ساختارهای سیاسی کویت یک نوع نگاه ضد ایرانی وجود دارد که این موضوع توسط کشورهای عربی هدایت می شود که یا برگرفته از افکار ملی گرایانه جمال عبدالناصر هستند یا برگفته از افکار بعثی میشل عفلق هستند.
در واقع در دو دهه گذشته یک بخش دیگری در درون کویت متولد شد و آن هم بخش اسلام سلفی بود. از سوی دیگر ملی گراها در کویت طرفدار گروه های جدایی طلب جنوب غرب ایران به خصوص در خوزستان هستند و میزبان برخی از این گروه ها هم هستند. اسلام سنی وهابی نیز طرفدار و معتقد به این امرهستند که جمهوری اسلامی ایران به اهل سنت خودش سخت می گیرد وتبلیغاتی را بر این اساس علیه ایران در شبکه های تلویزیونی خود مثل الوصال دارند.
این کارشناس منطقه اظهار می کند عامل دیگری که بر رابطه ایران و کویت تاثیر گذار بوده جنگ و بحران داخلی سوریه بوده است که بازیگران مختلفی در آن نقش دارند. جریان تندرو سلفی در کویت از گروه های تروریستی فعال در سوریه مانند جبهه النصره، داعش و به خصوص احرار الشام حمایت های مالی، تسلیحاتی و تبلیغاتی می کند؛چرا که آن ها این گروه ها را مخالف نظام حاکم بر سوریه می بیند که با جمهوری اسلامی روابط نزدیک دارد. ناگفته نماند که تعدادی از نیروها و فرماندهان داعش نیز کویتی هستند. به همین دلیل است که ولید طباطبایی از سران وهابی کویت و نماینده سابق مجلس این کشور در روزهای اخیر در حساب شخصی خود در توییتر نوشته بود که ایران با صرف پول و اعمال فشار به حکومت کویت، به دنبال تغییر دادن ولی عهد این کشور است تا یک شخص نزدیک به ایران در این پست قرار بگیرد.
جعفری عنوان می کند که واقعیت این است جمهوری اسلامی ایران هیچ منویات امنیتی در کویت ندارد. همچنین ایران بر اساس آرمان هایی که دارد و منافعی که برای خودش تعریف کرده خواستار ناامنی در کویت نیست؛ چرا که کویت درصد قابل توجهی شیعه دارد که در ساختارهای اقتصادی این کشور فعالیت بسیار خوبی دارند و تاثیرگذار هستند و در واقع چه نیازی است که ایران در کشوری که ۴۰ درصد آن شیعه است ناامنی ایجا کند و باعث شود که بر آن اقلیت شیعه فشار وارد شود.
این کارشناس خاورمیانه می افزاید اگر گروهک عبدلی در کویت کشف می شود یا در مسجد امام صادق(ع) انفجار صورت می گیرد ناشی از همسایگی کویت با عراق بحران زده، عربستان تروریست پرور و ساختار جامعه خود کویت که میزبان جریان های وهابی است، می باشد.
همچنین نکته مهم دیگر این است که بعد از انفجاری که در مسجد امام صادق(ع) صورت گرفت کویت گروهک عبدلی را کشف می کند. وقتی می بینند که ابو سلمان الموحد شهروند سعودی عامل انفجار مسجد شیعیان کویت است برای این که تعادلی ایجاد کنند ایران و حزب الله را نیز متهم به راه اندازی گروهک عبدلی می کنند. در واقع جریان هایی که گروهک عبدلی را به ایران منسوب می کنند شاخه ای از سازمان اطلاعات و امنیت قدرتمند در کویت هستند که وابسته به عربستان هستند.
جعفری در اامه عنوان می کند که کویت بین چهار کشور قرار گرفته که بر رفتار سیاسی آن تاثیرگذار شده است. عراقی که امروز درگیر جنگ داخلی شده، عربستانی که در چند جنگ منطقه ای در عراق، سوریه، لبنان، بحرین و در چند ماه اخیر در یمن که به هر حال تهدیدات امنیتی بسیار زیادی دارد، حضور دارد. جمهوری اسلامی ایران که درگیر هیچ جنگی به صورت مستقیم نیست و پیرو تفکر مقاومت در منطقه است. کشور چهارم نیروها آمریکایی و حضور آن ها در منطقه و کویت است.
وی در ادامه عنوان می کند عامل دیگری که در این مدت به عنوان بهانه ای توسط رسانه های عربی برای افزایش تنش استفاده شده اختلاف بر سر میدان نفتی آرش ( الدره) است که کویت اعلام کرده ایران نباید پیش از ترسیم فلات قاره دست به استخراج بزند.
کریم جعفری درباره سیاست صحیح در قبال این اتفاقات که باید اتخاذ شود عنوان می کند که ایران به مثابه یک همسایه بزرگ برای کویت است که می بایست روابط را مدیریت کند و این گونه تحولات موجب نشود تا تعاملات گسترده و راهبردی دو کشور قطع شود.
این کارشناس منطقه در نتیجه گیری خود عنوان می کند: البته فکر نمی کنم مقامات کویتی این قدر ساده باشند که بخواهند فریب این جریانات تندرو را در کویت بخورند و روابط دو کشور را وارد فاز تنش آلوده تری مانند اخراج سفیر کنند که اگر این گونه شود ایران را نیز متقابلا می بایست اقدامات جدی را انجام دهد.
به گزارش الف، در آغاز ماه سپتامبر نیز دادستانی کل کویت اعلام کرد از مجموع ۲۵ متهم این پرونده ، ۲۴ تن کویتی و یکی ایرانی است؛ این افراد متهم شده اند که با حزب‌الله و ایران ارتباط داشته و می‌خواسته‌اند علیه این کشور دست به اقدامات خرابکارانه بزنند. این در حالی است جمهوری اسلامی ایران به شدت این اتهامات را رد می کند اما اخیراً خالد جارالله نماینده وزارت خارجه کویت در نشست حکومتی ادعا کرد: تحقیقات ثابت کرده یکی از دیپلمات‌های ایرانی در قضیه موسوم به گروهک عبدلی نقش داشته و وزارت خواستار خروج وی از کویت خواهد شد.
اما متهمان مذکور اعلام کردند در روند بازپرسی تحت شکنجه قرار گرفته‌اند و مجبور شده‌اند دست به اعترافاتی نادرست بزنند؛ برخی دیگر اعلام کردند که مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند و خواستار ارجاع آنها به پزشکی قانونی شدند.
الف برای آگاهی بیشتر از تحولات روی داده با دکتر کریم جعفری، کارشناس مسائل خاورمیانه گفت و گویی انجام داده که در ادامه می آید.
کریم جعفری معتقد است برای تحلیل گروهک عبدلی و برای بررسی رابط ایران و کویت باید به گذشته برگردیم و نگاهی هم به تحولات منطقه داشته باشیم و در مرحله بعد نیز باید به راهبردها و تاکتیک هایی که دو کشور در روابطه دو جانبه دارند اشاره کنیم.
این کارشناس مسائل خاورمیانه عنوان می کند که ایران و کویت در ۳۷ سال گذشته بعد از انقلاب اسلامی رابطه پر فراز و نشیبی داشته اند که دلیل آن به چندین عامل بازمی گردد. یک بخشی از این رابطه پرفراز و نشیب به ماهیت انقلاب اسلامی ایران برمی گردد، بخش دیگر وابسته به نوع نگاه اعراب به تحولات حوزه خلیج فارس و محیط پیرامونی است. کویت بدلیل ساختار سیاسی که کشوری مستقل شده از انگلستان به شمار می رود و بعد از ترک منطقه توسط انگلیس در سال ۱۹۷۱ به استقلال کامل دست پیدا کرد تداوم حیات خود را وابسته به انگلیس و آمریکا کرده است. بنابراین در اتخاذ راهبردهای سیاست خارجی خودش نیز به این کشورها وابسته است. از این رو وقتی انقلاب اسلامی پیروز می شود و کشورهای غربی با انقلاب و نظام برآمده از انقلاب به مخالفت برمی خیزند کویتی ها هم همین سیاست را دنبال می کنند.
جعفری در ادامه می افزاید: در این راستا کویت در جنگ تحمیلی ۸ ساله به شدت علیه جمهوری اسلامی ایران موضع گیری کرده و امکانات، تجیهزات و تسلیحات و حتی فضای زمینی و هوایی خود را در اختیار رژیم بعث عراق قرار داد. به عنوان مثال اسکله الاحمدیه کویت میزبان تخلیه تسلیحات و محلی برای صادرات نفت عراق می شود. بعد از پایان جنگ تحمیلی در راستای سیاست وحدت بخش منطقه ای که جمهوری اسلامی ایران در پیش گرفت تلاش شد تا رابطه با کویت بهبود پیدا کند تا این که بعد از حمله عراق به کویت و مشخص شدن ماهیت صدام برای مقامات کویتی، پیشنهاد این کشور به جمهوری اسلامی ایران برای خاموش کردن چاه های نفت و بازسازی، روابط دو کشور را وارد فاز دیگری نمود و موجب بهبود ارتباط دو همسایه شد. اما این موضوع با توجه به حضور گسترده غربی ها در منطقه و وجود برادر عربی بزرگتری مثل عربستان چندان پایدار و باثبات نبوده است. بنابراین این کشورهای همیشه تلاش داشته اند تا ارتباط دو کشور را تنش زا جلوه بدهند.
جعفری بیان می کند اصولا در ساختارهای سیاسی کویت یک نوع نگاه ضد ایرانی وجود دارد که این موضوع توسط کشورهای عربی هدایت می شود که یا برگرفته از افکار ملی گرایانه جمال عبدالناصر هستند یا برگفته از افکار بعثی میشل عفلق هستند.
در واقع در دو دهه گذشته یک بخش دیگری در درون کویت متولد شد و آن هم بخش اسلام سلفی بود. از سوی دیگر ملی گراها در کویت طرفدار گروه های جدایی طلب جنوب غرب ایران به خصوص در خوزستان هستند و میزبان برخی از این گروه ها هم هستند. اسلام سنی وهابی نیز طرفدار و معتقد به این امرهستند که جمهوری اسلامی ایران به اهل سنت خودش سخت می گیرد وتبلیغاتی را بر این اساس علیه ایران در شبکه های تلویزیونی خود مثل الوصال دارند.
این کارشناس منطقه اظهار می کند عامل دیگری که بر رابطه ایران و کویت تاثیر گذار بوده جنگ و بحران داخلی سوریه بوده است که بازیگران مختلفی در آن نقش دارند. جریان تندرو سلفی در کویت از گروه های تروریستی فعال در سوریه مانند جبهه النصره، داعش و به خصوص احرار الشام حمایت های مالی، تسلیحاتی و تبلیغاتی می کند؛چرا که آن ها این گروه ها را مخالف نظام حاکم بر سوریه می بیند که با جمهوری اسلامی روابط نزدیک دارد. ناگفته نماند که تعدادی از نیروها و فرماندهان داعش نیز کویتی هستند. به همین دلیل است که ولید طباطبایی از سران وهابی کویت و نماینده سابق مجلس این کشور در روزهای اخیر در حساب شخصی خود در توییتر نوشته بود که ایران با صرف پول و اعمال فشار به حکومت کویت، به دنبال تغییر دادن ولی عهد این کشور است تا یک شخص نزدیک به ایران در این پست قرار بگیرد.
جعفری عنوان می کند که واقعیت این است جمهوری اسلامی ایران هیچ منویات امنیتی در کویت ندارد. همچنین ایران بر اساس آرمان هایی که دارد و منافعی که برای خودش تعریف کرده خواستار ناامنی در کویت نیست؛ چرا که کویت درصد قابل توجهی شیعه دارد که در ساختارهای اقتصادی این کشور فعالیت بسیار خوبی دارند و تاثیرگذار هستند و در واقع چه نیازی است که ایران در کشوری که ۴۰ درصد آن شیعه است ناامنی ایجا کند و باعث شود که بر آن اقلیت شیعه فشار وارد شود.
این کارشناس خاورمیانه می افزاید اگر گروهک عبدلی در کویت کشف می شود یا در مسجد امام صادق(ع) انفجار صورت می گیرد ناشی از همسایگی کویت با عراق بحران زده، عربستان تروریست پرور و ساختار جامعه خود کویت که میزبان جریان های وهابی است، می باشد.
همچنین نکته مهم دیگر این است که بعد از انفجاری که در مسجد امام صادق(ع) صورت گرفت کویت گروهک عبدلی را کشف می کند. وقتی می بینند که ابو سلمان الموحد شهروند سعودی عامل انفجار مسجد شیعیان کویت است برای این که تعادلی ایجاد کنند ایران و حزب الله را نیز متهم به راه اندازی گروهک عبدلی می کنند. در واقع جریان هایی که گروهک عبدلی را به ایران منسوب می کنند شاخه ای از سازمان اطلاعات و امنیت قدرتمند در کویت هستند که وابسته به عربستان هستند.
جعفری در اامه عنوان می کند که کویت بین چهار کشور قرار گرفته که بر رفتار سیاسی آن تاثیرگذار شده است. عراقی که امروز درگیر جنگ داخلی شده، عربستانی که در چند جنگ منطقه ای در عراق، سوریه، لبنان، بحرین و در چند ماه اخیر در یمن که به هر حال تهدیدات امنیتی بسیار زیادی دارد، حضور دارد. جمهوری اسلامی ایران که درگیر هیچ جنگی به صورت مستقیم نیست و پیرو تفکر مقاومت در منطقه است. کشور چهارم نیروها آمریکایی و حضور آن ها در منطقه و کویت است.
وی در ادامه عنوان می کند عامل دیگری که در این مدت به عنوان بهانه ای توسط رسانه های عربی برای افزایش تنش استفاده شده اختلاف بر سر میدان نفتی آرش ( الدره) است که کویت اعلام کرده ایران نباید پیش از ترسیم فلات قاره دست به استخراج بزند.
کریم جعفری درباره سیاست صحیح در قبال این اتفاقات که باید اتخاذ شود عنوان می کند که ایران به مثابه یک همسایه بزرگ برای کویت است که می بایست روابط را مدیریت کند و این گونه تحولات موجب نشود تا تعاملات گسترده و راهبردی دو کشور قطع شود.
این کارشناس منطقه در نتیجه گیری خود عنوان می کند: البته فکر نمی کنم مقامات کویتی این قدر ساده باشند که بخواهند فریب این جریانات تندرو را در کویت بخورند و روابط دو کشور را وارد فاز تنش آلوده تری مانند اخراج سفیر کنند که اگر این گونه شود ایران را نیز متقابلا می بایست اقدامات جدی را انجام دهد.
ارسال نظر
آخرین اخبار
نیازمندیها
مطبوعات و خبرگزاریها