با نزدیک شدن به دو انتخابات مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری در پایان امسال کشمکش ها و جدال میان جناح ها و گروه های کشور بر سر موضوعات مختلف انتخابات شدت پیدا می نماید. در این روزها موضوع اتحاد و ائتلاف میان اصولگرایان و اصلاح طلبان و مکانیزم های آن یکی از مهترین بحث های روز است.
به گزارش«تابناک»، نگاهی به مواضع اخیر رهبران جناح اصلاح طلب نشان می دهد که دغدغه اصلی اصلاح طلبان علاوه بر اتحاد و ائتلاف میان اصلاح طلبان موضوع تایید صلاحیت ها است. به نحوی که برخی از اصلاح طلبان به صراحت این دغدغه خود را بیان می کنند. البته برای رفع این نگرانی خود نیز در این روزها راه حل های فروانی را ارائه کرده اند.
گروهی از اصلاح طلبان در این راه حل ها در تلاش هستند از طریق مذاکره با ارگان های مرتبط بتوانند تاییدیه شورای نگهبان را به دست آورند. این روشی است که محمدرضا عارف به صراحت آن را بیان کرده است. گروهی دیگر از اصلاح طلبان پیشنهاد می کنند که اصلاح طلبان باید کاندیداهای پرتعداد، جوان و کمتر شناخته شده را برای تایید صلاحیت به شورای نگهبان معرفی کنند تا بتوانند به اصطلاح گزینه های چراغ خاموش را به جامعه معرفی کنند. در کنار این‌ها برخی اصلاح‌طلبان دیگر نیز امیدوارند که در کنار تاکید چندباره رئیس جمهور و وزیر کشور بر اجرای قانون در این زمینه، شورای نگهبان در نقش نظارتی خود ایفای نقش کند.
حال در اردوگاه اصولگرایان شرایط کمی فرق می کند. چالش جدی اصولگرایان موضوع ائتلاف و لیست واحد در انتخابات است. تجربه انتخابات 92 به اصولگرایان نشان داد که تفرقه و تعدد کاندیدا و لیست هیچ نتیجه ای جز شکست برای انها نخواهد داشت. بنابراین آنها در این انتخابات سعی می کنند بر اساس همین تجربه از هرگونه تفرق و چند دسته ای در جبهه اصولگرایان جلوگیری کنند و در نهایت با یک لیست واحد قدم به عرصه رقابت بگذارند. برای رسیدن به این هدف نیز تاکنون فرمول های متفاوتی را برای رسیدن به نتیجه پیشنهاد کرده اند که البته هنوز هیچکدام از این فرمولها نهایی و به نتیجه نرسیده است.
با این حال در آستانه انتخابات امسال یک موضوع جدید نیز در عرصه ادبیات سیاسی کشور پا به عرصه گذاشته است که از آن می توان به «نامزد ربایی» در انتخابات تعبیر کرد. با توجه به دگرگونی هایی که در جناح بندی ها و موضع گیری های افراد در سال های اخیر رخ داده است، برخی از جناح ها به دنبال جذب نیروهایی هستند که در گذر زمان در موضع گیری های آنها قدری تغییر ایجاد شده است.
به عنوان مثال در ماه های اخیر مطالب و سخنان زیادی درباره حضور آقایان ناطق نوری و علی لاریجانی در لیست اصلاح طلبان، اعتدالیون و یا اصولگرایان حکایت داشت.
به عنوان مثال دو روز پیش محمدرضا باهنر دبیرکل جامعه اسلامی مهندسین در نشست ماهیانه این تشکل در مورد بحث های مطرح شده پیرامون حضور علی لاریجانی در لیست اصلاح طلبان خاطرنشان کرد: اصلاحات اگر بتواند لیستی ارائه دهد حتما تخم مرغ های خود را در سبد لاریجانی نمی گذارد و داستان صدا وسیما و دوران اصلاحات یادشان نرفته است؛لاریجانی اصولگراست هرچند اصولگرایی طیف وسیعی است و ممکن است اختلافاتی در آن وجود داشته باشد.
امروز روزنامه آرمان روزنامه وابسته به جناح اصلاح طلب و آقای هاشمی رفسنجانی در تحلیلی علی لاریجانی را کاندیدای مستقل و معتدل می خواند و در ادامه می نویسد:« لاریجانی دیگر نباید با پسوند اصولگرا خطاب شود او میانه‌رویی است که تنها به منافع ملی می‌اندیشد و مصلحی برآمده از خاندانی مصلح. علی لاریجانی این روزها تنها مراجعه‌کنندگانی از طیف اصولگرا ندارد چنانکه به همان میزان اصلاح‌طلبان هم با او احساس نزدیکی و دوستی می‌کنند و می‌دانند اعتدال و فراجناحی بودن لاریجانی است که گره‌های زیادی را باز و تندروها را ساکت خواهد کرد.»
به نظر می رسد این شکل از کشمکش های حزبی و جناحی حداقل در تاریخ سیاسی بعد از انقلاب سبقه کمی داشته است. در واقع در سال های اخیر مرز میان احزاب و جناح ها و حتی افراد تا حدودی کاملا آشکار و نمایان بوده است. اما تحولات سیاسی در چند سال اخیر خصوصاً بعد از انتخابات 92 و حضور اعتدالیون کمی این مرزها را درهم نوردیده است.
بنابراین امروز به صراحت نمی توان درباره افرادی که مشی میانه رویی دارند را در دو ظرف اصولگرایی و یا اصلاح طلبی خلاصه کرد.اگرچه این دو جناح به هر نحو سعی می کنند به هر شکل ممکن افراد را در یکی از این دو طیف تعریف کنند.
باید منتظر بود و دید آیا ادامه چنین وضعیتی در ساختار سیاسی کشور شاهد ایجاد شق سومی از جناح ها و گروه بندی خواهیم بود.
